Z pamiętnika młodego farbiarza - część 3: eksperymentatorium, czyli Dzwoneczek.

Panie i panowie, obiekt na zdjęciu poniżej może nie wygląda zbyt okazale, ale powstał w wyniku połączenia aż trzech moich eksperymentów. Pseudo robocze: Dzwoneczek

Eksperymenty były zaś natury farbiarsko - włókienniczej.

Zaczęło się zaś od...

Zaczęło się od farbowania i tego, że zaczęłam się ostatnimi czasy zastanawiać, których barwników RZECZYWIŚCIE używano we wczesnym średniowieczu. Albowiem eksperymentowanie z kolorami jest ciekawe, ale człowiek zaczyna się czasami zastanawiać, które z tych fajnych roślinek dających ładne kolorki rzeczywiście miały zastosowanie farbiarskie? Uprzedzając pytania - póki co, do jakichś szalenie konstruktywnych wniosków nie doszłam, ale grzebiąc po różnego rodzaju mądrych knigach, trafiłam na informację o przytulii. Otóż, według Thora Ewinga (a dokładnie tego, co zapisał w "Viking Clothes" w rozdziale o kolorach, strona 156, jakby kto był ciekaw) Skandynawowie czasów wczesnego średniowiecza czasami, zamiast importowanej marzanny, wracali do tradycji sięgającej jeszcze wędrówek ludów i używali do farbowania roślinki zwanej Galium Boreale. Czyli, po polsku: przytulii północnej (tą techniką pofarbowano między innymi tkaniny z Mammen uważane za pokrycia poduszek). Oczywistą rzeczą jest, że od czasu pozyskania owej informacji, ruszyłam na poszukiwania roślinki wyglądającej jak to:

Źródło: http://www.atlas-roslin.pl/

No i tu się pojawiły schodki. Zamiast przytulii północnej (chociaż niby całkiem powszechnie występująca) natrafiłam na jakieś dziadostwo o sporo drobniejszych kwiatkach, liściach niby podobnie ułożonych, ale mniejszych... Ta roślina? inna? Najbardziej prawdopodobne wydawało się, że to któraś z innych odmian przytulii, których W Polsce jest od groma i trochę.

Nie wiedziałam, jaki będzie efekt, ale postanowiłam zaryzykować. Narwałam w każdym razie owego czegoś i zaczęłam się bawić.
Samo zielsko nie wyglądało szczególnie obiecująco, ale miało ładne, czerwonawe korzonki i kłącza... Usiadłam zatem nad stertą hipotetycznej przytulii z nożyczkami i zaczęłam te korzonki wycinać.

Potem standardowo: wełna powędrowała do moczenia razem z ałunem, a zielsko do wody i na palnik. Podgotowywałam toto parę godzin i z zainteresowaniem obserwowałam, co tam się w garnku dzieje. A działy się rzeczy ciekawe. Bo na początku (mniej więcej przez pierwszą godzinę) ciecz w garnku istotnie zaczęła przybierać kolor rdzawopomarańczowy. Zaczęłam więc zacierać łapki i już się cieszyć na myśl o ultrahistorycznej czerwonej wełence. W pewnym momencie jednak substancja w garze - doprawdy, pojęcia nie mam czemu - zdecydowała się zmienić kolor. Na żółty.

Trochę mnie to podłamało. Machnęłam ręką na eksperyment i dorzuciłam do gara oprócz korzeni także zielsko (na zasadzie "zobaczmy co się stanie") Barwnik zintensyfikowal kolor. Zrobił się kurczaczkowy. O taki o:

Naturalnie i tak go wykorzystałam.
W tym momencie proszę wrócić do zdjęcia Dzwoneczka i rzucić okiem na paski w kolorze...hm...różowo-brunatnym? To jest właśnie rezultat końcowy eksperymentu nr 1.

Eksperyment nr 2, czyli wełna zielonkawa, wziął się z lekkiej zazdrości. Zazdrości inspirowanej tym oto postem gdzie pewna pani uzyskała farbowaniem roślinnym prześliczne zielenie. O ile mi na to słaby niemiecki pozwolił doczytać - za pomocą szałwi.

Stwierdziłam, że też tak chcę. Pani, z tego co się zorientowałam, używała świeżej szałwi, ja natomiast dysponowałam suszoną. Ale cóż, i tak byłam ciekawa rezultatów. Kolorki jak widać, nie wyszły oszałamiająco jaskrawe - natomiast jest to całkiem przyjemny odcień miętowej zieleni.
Mimo wszystko i tak kusi mnie ten intensywniejszy zielony i na pewno będę kiedyś walczyć z większą ilością świeżej szałwi.

Jeśli chodzi zaś o eksperyment nr 3: nowy ścieg! To znaczy: wreszcie opanowałam splot naalbindingowy zwany Oslo.
Może "opanowałam" to za duże słowo: samego splatania nauczyłam się bez większych problemów, ale nieco zaskoczyły mnie właściwości ściegu. Zaplanowałam sobie czapkę jak na mnie, może ciut luźniejszą. Bawiąc się do tej pory Yorkiem, uznałam, że nieco większy od mojej głowy obwód pierwszego rządku wystarczy.
No i nie wystarczył oczywiście. Pierwsze rzędy, zamiast lecieć ładnie i równolegle, zaczęły się zastraszająco zwężać. Dopiero potem uzyskałam mniej więcej jednakową szerokość...ale do tego czasu obwód zwęził się już do tego stopnia, że czapka pasowała nie na mnie, tylko na niezbyt wyrośnięte niemowlę.
Nauczka na przyszłość: zacząć dłubać od węższego końca. Ewentualnie dodawać oczka do pierwszych rzędów.
No i swoją drogą, jeśli ścieg ma takie właściwości, wcale się nie dziwę, że sławna rękawica z Arnheiðarstaðir (X wiek, Islandia) wygląda, jak wygląda:

Źródło: http://make.is/votturinn/

Jak się okazuje, nie trzeba jakoś specjalnie się starać o rozszerzenie rękawu - samo wychodzi :)